Jazyczije

Jazyczije, jazyczje (ukr. Язичіє) – obraźliwo-polemiczna nazwa (języczysko) sztucznego języka stworzonego w drugiej połowie XIX wieku we wschodniej Galicji.

Język, którego bazą był ludowy język ruski Galicji oraz język cerkiewnosłowiański zmieszane z językiem rosyjskim (z dodatkiem polonizmów i ukrainizmów, i z ukraińską wymową), używany był w publikacjach moskalofilów, jako potwierdzenie tezy, że Ukraińcy posługują się dialektem języka rosyjskiego.

Wydawano w nim kilka gazet i periodyków (m.in. w latach 1851–1854 „Zorię Hałyćką”), pisali w nim: Ołeksandr Duchnowycz, Ołeksandr Pawłowycz, Jakiw Hołowacki, Mykoła Ustyjanowycz, Antin Mohylnyćkyj, Wasyl Mohylnyćkyj, Iwan Huszałewycz, Kławdija Ałeksowycz, Orest Awdykowskyj, jak również dziennikarze i wydawcy Osyp Monczałowśkyj, Seweryn Szechowycz, Hryhorij Kupczanko, Bohdan Didyćkyj, Wasyl Prodan.

W latach 1887–1893 jazyczije zostało wśród moskalofili zastąpione językiem rosyjskim.

Jazyczije pozostawiło po sobie wielką spuściznę literacką, mimo to jego fenomen nie został zbadany. Na Zakarpaciu wersja jazyczija była używana do 1945, a na Słowacji do 1953.